Wednesday 02 Mar '05 -b°b steekt gelijk over

Dinsdagavond, Dingetje is uit eten en b̊b leent de auto van zijn moeder om zich nog een uurtje nuttig te kunnen maken op zijn werk. Snel op de fiets bij moeders eten, auto lenen, omkleden en dóór, want het schema is krap.

Na een vermoeiende maar voldoenende avond is het lekker thuiskomen. Auto bij moeder terugbrengen en op de fiets weer naar huis, naar Chipito’s en naar Duvel. Op het moment dat ik mijn fiets pak en in mijn broekzak tast om mijn sleuteltje te pakken besef ik me dat ik een andere broek heb aangetrokken tussendoor. Geen fietssleuteltje dus. Kutzooi. Dan maar lopen, met de fiets in de hand en het achterwiel opgetild. Kutsneeuw, klotebagger, kouwe tenen, fucksleuteltje, eikels, allemaal. Zo ploeterend had ik een mooi kwartiertje sjauwen voor de boeg.

Mij nauwelijks bewust van mijn criminele verschijning (sjauwend met een fiets en verschrikkelijk nors kijkend) stopt er een pliesiebusje naast me. Hoera, denk ik nog, een vriendelijke diender biedt mij hulp aan... maar nee, ho, welnee zeg. Stoppen, aan de kant, handen omhoog of ik schiet! (ja, hela, overdrijven mag op een weblog hoor). Mevrouw Jansma, stevige schoenen, grote pet, blinkende handboeien in de aanslag, houdt me staande. En heel vrolijk roep ik ‘ha, artikel 2 van de wet op de identificatieplicht!’ wat mij nóg iets verdachter schijnt te maken, want een tweede diender stapt uit het pliesiebusje, mét zaklamp.

Die zaklamp, daar moet ik nog wat over zeggen. Het was een echte pliesiezaklamp, zo’n eentje die Sculder en Mully ook altijd hebben als ze weer eens een pand binnenstormen waar ze zo snel het lichtknopje niet kunnen vinden. En de diender hield hem ook zo vast, zo in de knuist, met het lichtje niet aan de duim-kant van de knuist, maar aan de ándere kant. Héél professioneel en héél indrukwekkend, zo staande onder een lantaarnpaal.

Mevrouw Jansma vraagt me om mijn legitimatie en vraagt of ik niet meer weet waar mijn sleuteltje ligt. Nee, welnee, zeg ik... ik weet best waar mijn sleuteltje ligt, daar ben ik net naar onderweg. Tsk, stomme vraag. En ik vraag of ik háár identiteitskaart ook mag zien. Gelijk oversteken, mevrouwtje!

Nou... niks spectaculairs volgt. Ik laat mijn rijbewijs zien, zij laat háár ID-kaart zien en ze stelt nog een paar strikvragen. Vragen als ‘waar woon je’, ‘wat is je doopnaam’ en ‘is dat jouw fiets?’ waarop ik eerlijkheidshalve moet zeggen ‘nee, natuurlijk is dit niet mijn fiets’. Wat me nog verdachter maakt, want er wordt met het zaklampje in mijn gezicht geschenen. ‘Dit is Dingetje’s fiets, je ziet toch dat het een stangloos model is?’. Driftig noterend stappen de twee dienders het busje weer in en rijden ze weer weg. Zonder me een lift aan te bieden. Eikels.

Nog norser vervolg ik mijn weg. Ik had me er meer van voorgesteld, dat gelijkoversteken. Maar toch mazzel dat ik toevallig mijn rijbewijs op zak had, anders was ik de lul geweest. De sneeuw smelt mijn sokken binnen.

Bob is blij!
Beter sneeuw in je sokken dan een nachtje op het politiebureau en wachten tot iemand je op komt halen. :)

Sndr - Wednesday 02 March '05 - 13:02 - Reply on Sndr

Please enable Javascript (and reload this page) to add any comments.